این پایان نامه تلاشی برای بررسی تطبیقی سبک شناسی آثار داستانی زویا پیرزاد، شهرنوش پارسی پور و گلی ترقی است. گلی ترقی از داستان نویسان دهه 40 تا کنون است. ترقی با آثاری چون، خاطرات پراکنده، دو دنیا و جایی دیگر، توانست خود را به عنوان نویسنده ای صاحب سبک و زبان معرفی کند. در بیشتر داستان های ترقی، آدم هایی وجود دارند که در حین پیری و یا مرز کهنسالی به سر می برند. ترقی به مکان های قدیم، احساسی دارد که عموماٌ به کودکی او باز می گردد. شهرنوش پارسی پور از دیگر داستان نویسان دهه 40 تا کنون می باشد. از آثار وی می توان، طوبا و معنای شب، سگ و زمستان بلند و عقل آبی را نام برد. وی در آثارش گرایش فمینیستی زیادی دارد. و از آمیزش اسطوره و خیال و عرفان با واقعیت های زندگی ترکیب جدیدی به وجود آورده که در نوع خود بدیع و تازه است. زویا پیرزاد از داستان نویسان دهه 70 است. از آثارش می توان، چراغ ها را من خاموش می کنم، عادت می کنیم و یک روز مانده به عید پاک را نام برد. پیرزاد ضمن داشتن نوشتاری زنانه، به دنبال ایده فمینیستی نیست. وی از نظر سبکی، سنتی تر و به رئالیسم و عناصر بومی نزدیک و گاه وفادار است. در بررسی آثار این سه نویسنده، البته فقط به اثر داستانی برجسته هر کدام که ویژگی سبکی در آن ها بارز تر است، پرداخته شده و در این پردازش؛ الف- عناصر تشکیل دهنده سبک ( زبان، اندیشگان، ادبیت ) آثار داستانی زویا پیرزاد بررسی گردید. ب- در حوزه ادبیات زنانه در داستان، وجه تمایز آثار داستانی زویا پیرزاد در ربط با ادبیات فمینیستی مشخص گردید. ج- دلایل عمده اختلاف سبکی آثار داستانی زویا پیرزاد با آثار داستانی شهرنوش پارسی پور و گلی ترقی معلوم گشت.