چکیده: ابو الحسن محمد بن حسین معروف به شریف رضی، از سرآمد شعرای قرن چهارم هجری است، که در جهان عرب نامی جاویدان از خود باقی گذاشت. او از طبع شعری بالایی برخوردار بود چنان که در سن ده سالگی به عالم شعر روی آورد. دیوان شاعر شامل اغراض شعری مختلفی است که در میان آنها به دو غرض مدح و فخر بیشتر از دیگر اغراض پرداخته است. معانی موجود در این دو غرض شعری جز در موارد اندکی تقلیدی از پیشینیان است که شاعر به کمک خیال خویش تصاویر زیبایی از آنان آفریده است. او شاعری حسّاس و عاطفی است که از درد واندوه ها و آمال و آرزوهای خود در میان اشعارش به روشنی سخن گفته است. علاوه بر این موسیقی خیره کننده موجود در اشعارش زیبایی دوچندانی بدانان بخشیده است.