مقدمه: «کار» شامل تکالیف روزمره و فعالیتهای هدفمندی است که هر فرد در آنها مشارکت می کند و برای وی معنی ویا ارزش شخصی یا ذهنی خاصی دارد. مفهوم «کار» هسته مرکزی کاردرمانی را تشکیل می دهد. کاردرمانگران بوسیله تسهیل مشارکت در کار فرصتی برای تکامل فرد ایجاد می کنند و استقلال وی را افزایش می دهند. با توجه به اهمیت استفاده از کار در کاردرمانی و با توجه به اینکه تا کنون در ایران پژوهشی زمینه کار صورت نگرفته است این سوال مطرح می شود که آیا کاردرمانگران در ایران نیز به استفاده از کار در مداخلات خود التزام دارند؟ در این پژوهش به بررسی میزان استفاده از کار توسط کاردرمانگران ایران در مقایسه با کاردرمانگران آمریکا پرداخته شده است. روش بررسی: در این پژوهش از روش کمی پیمایشی استفاده شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس کارِ درمانی بود که در سال 1998 توسط سَس و نلسون طراحی شد. جامعه مورد بررسی کاردرمانگرانی از شهر تهران و اصفهان بودند که نام آنها در انجمن کاردرمانی ایران یا سازمان نظام پزشکی ثبت شده بود. در این پژوهش از نمونه گیری در دسترس استفاده شد. یافته ها: شرکت کنندگان در این پژوهش شامل 70 نفر (31 مرد و 39 زن) با میانگین سنی حدود 29 سال بودند. نتایج این پژوهش با پژوهش صورت گرفته توسط سَس و نلسون در آمریکا سال 1998 مقایسه شد.که یافته ها حاکی از آن بود که بین کاردرکانگران ایرانی و آمریکایی در زمینه استفاده از کار در درمان تفاوت آماری وجود دارد. (pvalue=0) بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، ملاحظه می شود که کاردرمانگران در آمریکا بیش از کاردرمانگران در ایران از کار در درمان استفاده می کنند. از دلایلی که می توان در تبیین این تفاوت نام برد تفاوت درسابقه حرفه کاردرمانی، شرایط کار بالینی و برنامه های آموزشی در ایران و آمریکا است. به نظر می رسد جهت پیشرفت بیشتر حرفه کاردرمانی در ایران، آموزش بیشتر و بالینی تر در زمینه کار و ایجاد شرایط کاری مناسبتر امری ضروری باشد.