هدف پژوهش حاضر بررسی وضعیت شادکامی و شناسایی عوامل موثر بر آن در میان شهروندان کرمانی در سال 1390-1389 می باشد. چهارچوب نظری این پژوهش، از رویکردهای فرهنگی، عینی، ذهنی، و جامعه شناختی اخذ شده است. روش تحقیق، پیمایش بوده و به منظور جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق را ساکنین 18 سال به بالای شهر کرمان تشکیل می دهند و حجم نمونه تحقیق براساس فرمول لین 400 نفر بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار18 spss و بکارگیری آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. در این پژوهش شادکامی به عنوان متغیر وابسته و ارزشهای فرهنگی، سرمایه اجتماعی، سرمایه فرهنگی، حمایت اجتماعی، احساس محرومیت نسبی، هویت دینی و متغیرهای زمینه ای به عنوان متغیرهای مستقل در نظر گرفته شده است. نتایج حاکی از این است که شادکامی 17.6 درصد از پاسخگویان در حد کم و درمقابل 25.8 درصد از آنها از شادکامی بالایی برخوردارند و 56 درصد از افراد دارای شاکامی متوسطی هستند. از میان متغیرهای پژوهش، متغیر سن، وضعیت تأهل، شغل، منطقه مسکونی، ارزشهای فرهنگی، سرمایه اجتماعی، حمایت اجتماعی، سرمایه فرهنگی، احساس محرومیت نسبی، دینداری و پایگاه اقتصادی با شادکامی رابطه معنادار وجود دارد. نتایج حاصل از رگرسیون چند متغیره، نشان می دهد که متغیر های مستقل این پژوهش در مجموع توانسته اند 46% (46 = r2) از تغییرات متغیر شادکامی را تبیین کنند. در این میان بیشترین تأثیر را سرمایه اجتماعی، ارزشهای فرهنگی و سپس سرمایه فرهنگی داشته اند.