هدف از این تحقیق ارزیابی اثرات ارتوزهای نرم و نیمه سخت بر روی برخی پارامترهای semg عضلات ساق پا طی مراحل سکون و نوسان راه رفتن در چهار شرایط مختلف راه رفتن با پای برهنه، فقط با کفش، کفش با کفی نرم و کفش با کفی نیمه سخت در افراد با مشخصه پای پرونیت و سوپینت بود. روش تحقیق: تعداد 30 مرد سالم با استفاده از شاخص پاسچر پا(fpi)، در سه گروه ساختاری پا مشتمل بر پای نرمال، سوپینت و پرونیت تقسیم شدند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ta، pl, sol, gm و gl مطابق با پروتکل seniam با فرکانس نمونه برداری 1000 hz جمع آوری شد. سه پارامتر emg شامل حداکثر دامنه میانگین، حداکثر دامنه rms و mpf برای هر عضله در مراحل سکون و نوسان راه رفتن محاسبه شد. آزمونهای آماری anova یک سویه و آنالیز واریانس با اندازه گیریهای تکراری با استفاده از نرم افزار spss ورژن 19 برای مقایسه پارامترهای به دست آمده در بین گروهها و شرایط آزمون به کار رفت. نتایج: این تحقیق نشان داد که برای عضله ta حداکثر دامنه میانگین روی مرحله سکون در گروه با پای پرونیت به طور معنی داری بیشتر از گروه نرمال و سوپینت بود. مقدار حداکثر دامنه rms نیز برای عضله ta روی مرحله سکون در گروه پرونیت نسبت به گروه سوپینت به طور معنی داری بیشتر بود. مقدار mpf طیف فرکانسی برای عضله ta در هر دو گروه با پای پرونیت و با پای سوپینت نسبت به گروه نرمال به طور معنی داری بیشتر بود. برای عضله pl حداکثر دامنه میانگین روی مرحله سکون در گروه با پای پرونیت به طور معنی داری کمتر از گروه نرمال بود. از طرفی در محاسبه اثرات ارتوزها نتایج ما نشان داد که هر دو نوع کفی طبی به کاررفته در این تحقیق هرچند که باعث تغییرات اندکی در میزان فعالیت عضلات شدند، اما هیچ تغییر معنی داری برای هیچکدام از پارامترهای مورد بررسی در هیچ یک از عضلات ایجاد نشد. نتیجه گیری نهایی: در زمینه بالینی برای بیماران دچار ناهنجاریهای پای پرونیت و سوپینت انواع مختلفی از ارتوزها تجویز می شود تا مشکلات بیومکانیکی را درمان و علائم را کاهش دهند. اگرچه ارتوزهای به کار رفته در این تحقیق هیچ تغییر معنی داری روی پارامترهای مورد بررسی ایجاد نکردند، تغییرپذیری پاسخ های افراد به ارتوزها بسیار متنوع بود که این باید در ساخت و طراحی کفی ها مورد توجه قرار بگیرد.