در عصر جاهلی ، مردم عرب در بلاغت و سخنوری و شعر و شاعری از یکدیگر پیشی گرفته، بدان فخر می ورزیدند. در این دوره، ادبیات عرب و بویژه نظم آن به اوج درخشش و شکوفایی خود رسید، و شاعران نامداری ظهور کردند و اشعاری سرودند و در آن اشعار ، متبحرانه به بیان مشاهدات خویش پرداختند، که به حق می توان نام شاهکار بر آنها نهاد. این شاعران به خاطر زیبایی هنرشان در دوره های بعد مورد تقلید دیگران قرار گرفتند . گروهی از شاعران بدوی عصر جاهلیت را شاعران صعلوک تشکیل می دهند. شاعرانی که در دامن طبیعت و به دور از مظاهر شهرنشینی و غوغای روابط اجتماعی ، رها از هر قید و بندی، به نوعی انطباق با طبیعت دست یافته بودند. در بین شاعران این قوم ، کسانی پیدا شدند که عالی ترین حماسه ها را سرودند. آنها در اشعارشان با استفاده از وصف بسیار دقیق پدیده های طبیعی، آنچنان تصاویری آفریدند که حیرت ناقدان را برانگیخت. دقت در تصویرگری اشعار صعالیک، باتوجه به محیط بدوی و خشن آنان از رهگذر ترجمه و بررسی نکات بلاغی ، می تواند کلید رمزگشایی باشد برای کشف مفاهیمی که در اشعار شاعران آن دوران وجود دارد.