هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین خودشناسی انسجامی با سازگاری دانشجویان دختر و پسر دانشگاه تهران می باشد.جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه تهران است که از این جامعه تعداد 200 نفر بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. طرح این پژوهش از نوع همبستگی می باشد. جهت سنجش خودشناسی انسجامی از «پرسشنامه خودشناسی انسجامی دکتر قربانی،2003» و برای سنجش سازگاری از «سیاهه سازگاری بل،1961» استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد که بین خودشناسی انسجامی و سازگاری رابطه معنادار است.نتایج همچنین نشان می دهد از بین متغیرهای پیش بین، سازگاری عاطفی و اجتماعی می توانند خودشناسی را در دانشجویان، پیش بینی کنند که در این میان سهم سازگاری عاطفی در پیش بینی خودشناسی دانشجویان بیشتر از سازگاری اجتماعی است.