فضاهای سبز شهری به ویژه پارکها از جمله مراکز مهم خدماتی در شهر هستند که دسترسی با صرف زمان و هزینه کمتر به آنها در رسیدن به اهداف اساسی توسعه یعنی عدالت اجتماعی و توسعه عادلانه حائز اهمیت زیادی می باشد. در خدمات رسانی شهری تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی، دلیل بر خدمات رسانی مناسب نبوده، بلکه آنچه حائز اهمیت است، توزیع بهینه این مراکز است. در این پژوهش چگونگی توزیع مکانی پارکها و سرانه آن برای هر نفر در شهر مُهر مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر ماهیت کاربردی آن و بر اساس منابع و داده های جمع آوری شده در پایگاه سیستمهای اطلاعات جغرافیایی و با کاربرد توابع و الگوریتم های موجود در مدل ahp انجام گرفته است. برای این منظور از معیارهای نزدیکی به مراکز آموزشی، مراکز مسکونی، مراکز مذهبی، معابر اصلی و فاصله از مراکز بهداشتی، مراکز تجاری، تاسیسات شهری، سد و پلیس و نیروی انتظامی استفاده شده است. سپس به منظور الگوسازی هر کدام از معیارها، بر اساس ارزش و اهمیت آنها در مکانیابی فضای سبز، وزن مناسبی اختصاص داده شده است. نتایج حاصل از تحلیل، سطوح مناسب برای انتخاب مکان بهینه فضای سبز(پارک) را براساس ارزش، اولویت بندی نموده و در نهایت بهترین مکان پیشنهادی با استفاده از expert choice بر روی نقشه نشان داده شده است. نتایج حاصله نشان می دهند که توزیع فعلی پارک ها در سطح محله های شهر مُهر مناسب نبوده است. همچنین نتایج حاکی از آن است که سطح و سرانه اختصاص یافته به کاربری فضای سبز(پارکها) در شهر مُهر با استانداردهای ارائه شده از سوی وزارت مسکن و شهرسازی مطابقت ندارد. همچنین میزان فضای سبز شهری(پارکها) با تراکم جمعیت محله های شهر مُهر مورد بررسی قرار گرفت و نتیجه حاصله نشان داد که 60% پارکها با میزان تراکم جمعیت محله ها تناسب ندارند.