بشر از دیرباز به دنبال راهی جهت برآورد تجربی پارامترهای مدنظر خود در زمینه های مختلف بوده و با تقریب مناسبی این مقادیر تجربی را پذیرفته است. توسعه مناسب و بهره برداری بهینه از منابع آب زیرزمینی بستگی به صحت تعیین پارامترهای هیدرولیکی آبخوان دارد. یکی از آزمایشات پرهزینه ای که به همین منظور صورت می گیرد، آزمایش پمپاژ است. برای تفسیر داده های افت – زمان حاصل از این آزمایش، از روش های گرافیکی و تحلیلی گوناگونی با توجه به نوع سفره، استفاده می گردد. در این تحقیق، از سه روش، نیومن، تایس اصلاح شده و آزمایش برگشت، جهت تفسیر داده های حاصل از آزمایش پمپاژ استفاده شده است. مدل بکار رفته در این تحقیق، مدل aquifer test، می باشد. تعداد چاه های اکتشافی مورد مطالعه 24 عدد می باشد که در هفت دشت (درمیان- اسدآباد، سربیشه، خضری، شاهرخت- دق پترگان، قاین، چاهک موسویه و اسفدن)، از دشت های استان خراسان جنوبی قرار دارند. سپس کارایی روش الگوریتم ژنتیک در برآورد مقادیر افت- زمان و تخمین ضرایب هیدرولیکی، مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج از عملکرد مناسب این روش در تخمین ضرایب هیدرولیکی آبخوان، حکایت دارد. اندازه گیری پارامترهای کیفی نسبت به آزمایش پمپاژ و روش های بهینه سازی با الگوریتم ژنتیک بسیار مقرون به صرفه بوده و سریع تر انجام می گیرد. لذا در این تحقیق پس از انجام آنالیز حساسیت بین پارامترهای کیفی و ضریب انتقال، معادله ای جهت برآورد ضریب انتقال از پارامترهای کیفی ارائه گردیده است. نتایج این مدل سازی با توجه به مقادیر مشاهداتی، قابل قبول می باشد.