امروزه مقاومت میکروبی در مقابل آنتی بیوتیک های رایج و مقاومت در برابر شیمی داروهایی که در درمان سرطان به کار می روند به معضلی عمومی در عرصه ی بهداشت و درمان تبدیل شده است. از این رو، یافتن ترکیبات جدید از اهمیت بسزایی برخوردار است. یکی از راه هایی که در این زمینه پیش روی پژوهشگران قرار دارد استفاده از گیاهان دارویی بومی است که منبعی غنی از عوامل ضد میکروبی و ضد توموری نوین به شمار می روند. بدین منظور، در پژوهش حاضر گیاهان پونه و پنیرک که ایرانیان از دیرباز از آنها در درمان عفونت های مختلف بهره گرفته اند مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. برای بررسی اثرات ضد میکروبی و سیتوتوکسیسیتی این گیاهان، عصاره های n-هگزانی، دی کلرومتانی و متانولی این گیاهان با استفاده از دستگاه سوکسیله استخراج گردید. برای تعیین اثرات ضد میکروبی عصاره ها بر روی سویه های مختلف از روش دیسک دیفیوژن استفاده شد. کمترین غلظت مهارکنندگی عصاره ها با روش رقّت سازی در آگار تعیین گردید. درصد سیتوتوکسیسیتی عصاره ها و درصد بقای سلول بر روی سلول های mccoy به ترتیب با استفاده از تست تریپان بلو و تست mtt بررسی شد. در بین عصاره ها، عصاره متانولی پونه، با mic 128 µg/ml، قوی ترین اثر ضد میکروبی را در برابر اروینیا کاروتورا داشت. هم چنین، عصاره متانولی گل پنیرک، با ic50 265 µg/ml، قوی ترین اثر سیتوتوکسیسیتی را بر روی سلول های mccoy در بازه زمانی شانزده ساعت داشت و رشد آنها را مهار کرد. با توجه به اثرات ضد میکروبی و ضد تکثیری قوی گونه های پونه و پنیرک، استفاده ی دارویی از این گیاهان به عنوان یک عامل ضد سرطان و ضد میکروب می تواند مورد توجه قرار گیرد.