در حین فعالیت های روزمره کنترل تعادل یک امر حیاتی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر خستگی عمومی و موضعی بر تعادل پویا در پسران ورزشکار و غیرورزشکار بود. ما همچنین به بررسی اینکه آیا بین ورزشکاران و غیرورزشکاران تفاوت وجود دارد، پرداختیم. بدین منظور 48 نفر، 24 ورزشکار و 24 غیرورزشکار در تحقیق حاضر شرکت نمودند. همه آزمودنی ها مرد بودند و هیچ گونه ناهنجاری شنوایی، بینایی، آسیب سر و یا اندام تحتانی، طبق بررسی های انجام شده، غربالگری و گفته ی خودشان نداشتند. تعادل آزمودنی ها بوسیله آزمون تعادل ستاره در 8 جهت هم برای خستگی عمومی و هم برای خستگی موضعی اندازه گیری و با جمع هر 8 جهت و میانگین گرفتن از آنها یک نمره کلی از فاصله های دست یابی به دست آمد. برای ایجاد خستگی عمومی از پروتکل 7 ایستگاهی، و برای تولید خستگی موضعی، از تکرار اکستنشن تنه برای خستگی عضلات تنه وتکرار پلانتارفلکشن مچ پا برای خستگی عضلات مچ پا استفاده شد. با استفاده از مقیاس بورگ، میزان خستگی قبل، حین و بعد از پروتکل خستگی در هر دو خستگی عمومی و موضعی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی عمومی در ورزشکاران تفاوت معنی داری دارد (0.05 = p). میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی عمومی در غیرورزشکاران تفاوت معنی داری دارد(0.05 = p). میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی موضعی کمر در ورزشکاران تفاوت معنی داری دارد(0.05 = p). میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی موضعی کمر در غیرورزشکاران تفاوت معنی داری دارد(0.05 = p). میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی موضعی مچ پا در ورزشکاران تفاوت معنی داری دارد(0.05 = p). میزان تغییرات تعادل قبل و پس از خستگی موضعی مچ پا در غیرورزشکاران تفاوت معنی داری دارد (0.05 = p). فاصله های دست یابی که هر یک نمایان گر میزان تعادل بود، پس از خستگی کاهش یافت و می توان گفت با توجه به کاهش تعادل در اثر خستگی، کنترل تعادل به عنوان بخشی از ارزیابی های تعادلی برای تعیین میزان هوشیاری، نباید فورا پس از خستگی مورد ارزیابی قرار گیرد.