این تحقیق با هدف بررسی وضعیت کمی و کیفی خشکه دارها در یک جنگل مدیریت نشده و فاقد بهره برداری در جنگل شنرود شهرستان سیاهکل از حوزه آبخیز 25 جنگل های شمال کشور در قطعه 702 به نام جنگل چشمه سر، به عنوان یک قطعه شاهد، و قطعه های 756 و 725 که دو قطعه مجاور هم و دارای بهره برداری هستند انجام گرفته است. از خشکه دارهای منطقه آماربرداری صد در صد به عمل آمد و در اطراف خشکه دارهای قطور اقدام به پیاده کردن قطعات نمونه 10 آری شد و کلیه درختان زنده داخل قطعه ها به منظور به دست آوردن حجم اندازه گیری شد. از کلیه خشکه دارهای منطقه آماربرداری شد و حجم محاسبه گردید. بین ترکیب گونه های خشکه دارهای موجود با درختان سرپای زنده تفاوت دیده شد. حجم در هکتار خشکه دارها در جنگل چشمه سر 2/56 مترمکعب و در جنگل سرداب 1/76 به دست آمد. خشکه دارهای سرپا در جنگل فاقد برداشت چشمه سر ?2 درصد و در جنگل دارای برداشت سرداب 38/56 درصد را تشکیل می دهد، در حالی که سهم خشکه دارهای افتاده در جنگل چشمه سر 77/55 و در جنگل سرداب 62/23 درصد است. این می تواند نشان دهنده فعال تر بودن فرآیندهای پوسیدگی در جنگل دارای برداشت سرداب نسبت به جنگل چشمه سر باشد. به لحاظ کیفیت در هر دو جنگل، بیشترین مشاهده به ترتیب مربوط به خشکه دارهای سفت، نرم و توخالی است. در جنگل چشمه سر خشکه دارهای نرم 26/6 درصد و در جنگل سرداب 43/4 درصد از مجموع خشکه دارها را به خود اختصاص می دهند. جنگل چشمه سر از نظر فراوانی حضور قارچ ها دارای تنوع گونه ای بالاتری نسبت به جنگل سرداب می باشد که نشان می دهد وجود انسان تنوع گونه ای را پایین می آورد. با توجه به نتایج به دست آمده، نقش سابقه مدیریتی و دخالت انسانی بر جنبه های کمی و کیفی خشکه دارها آشکار می شود.