در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن در جداسازی نیکل از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، آنالیز حرارتی (dsc) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان میدهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع محلول و پایدارکننده بستگی دارد و افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می-کند. همچنین آنالیز حرارتی نشان داد که وجود پایدارکننده بر روی نقطه ذوب شیشه ای تاثیر گذاشته و باعث کاهش نقطه ذوب شیشه ای می گردد. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت نیکل پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان داد که پلی پیرول در محیط قلیایی از قابلیت جذب مطلوبی به عنوان جاذب برخوردار است.