تا این اواخر بیشتر مطالعات در زمینه بحران های بانکی متکی بر تجربه کشور ها درقرن19و اوایل قرن 20می بود. به طور خاص حوزه های مطالعات تحت سلطه رکود بزرگ (1929) بود، هنگامیکه ورشکستگی های متععد بانکی در سرتاسر جهان رخ داد. در دهه های 1980و1990مشکلات بخش بانکی، غالبا به شکل بحران های بانکی بسیار رایج شد. در دهه 80 و اوایل دهه90 بیش از 130کشور مشکلات مالی بسیار سختی را تجربه کردند. از این تعداد در 36 کشور مشکلات مالی منجر به بروز بحران های بانکی شدند. این کشور ها تماما اقتصاد های در حال توسعه و در حال گذر نبودند، بلکه اقتصاد های صنعتی نیز در این بحران ها سهیم بوده اند. گسترش مشکلات بخش بانکی در چنین مقیاس وسیعی نگرانی گسترده ای در میان اقتصاددانان ایجاد کرد . بر همین اساس تحقیقات جدیدی جهت شناسایی بحران بانکی، علل و پیامدهای آن به وجود آمد. برخی مطالعات به صورت توصیفی و برخی دیگر با ابزار اقتصاد سنجی به موضوع بحران بانکی پرداختند. در این تحقیق به بررسی عوامل موثر بر بروز بحران بانکی سیستماتیک با استفاده از مدل چند متغییره لاجیت و پروبیت و بهره گیری از نرم افزار stataپرداخته ایم. جهت تنظیم متغییر بحران بانکی سیستماتیک از داده های کپریو و کلینگبل(1996) و والنسیا(2008) استفاده شده است. نتایج تحقیق در 44 کشور جهان طی دوره زمانی 2005-1970 حاکی از آن است که رشد پایین تولید، تورم، نرخ های بهره بالا، افزایش نسبت اعتبارات اعطایی به بخش خصوصی به تولید ناخالص داخلی حقیقی، همگی زمینه ساز بروز بحران بانکی سیستماتیک می باشند. از طرفی آزادسازی مالی و افزایش مازاد بودجه دولت به تولید ناخالص داخلی حقیقی با کاهش احتمال بحران بانکی سیستماتیک در ارتباط می باشد.