د این پاین نامه امکان وجود اثرات مستقیم و غیر مسقیم و بازخورد با استفاده از روش (vecm)وهمچن برای بررسی جهت رابطه میان متغیر ها و تعیین جهت ارتباط میان بخش مالی و بخش واقعی اقتصاد از روش پسران شین و اسمیت (ardl)استفاده می شود و دوره زمانی مورد مطالعه 1350 تا 1385 در ایران می باشد.نتیجه اینست که در این سال ها در ایران رابطه مثبت و معنی داری میان توسعه مالی و رشد اقتصادی وجود دارد چرا که تولیدناخالص داخلی سرانه تاثیر مثبتی بر حجم نقدینگی (یکی از شاخص هی توسعه مالی)دارد .همچنین جهت رابطه میان توسعه مالی و رشد اقتصادی دو طرفه نمی باشد.