چکیده دولت ایران، پس از کودتای 28 مرداد 1332ش/19 آگوست 1953م، سیاست خارجی خود را با بلوک غرب که در رأس آن آمریکا قرار داشت، همسو و هماهنگ ساخت. بعد از کودتا، محمّدرضا شاه، بر وزارت امور خارجه مسلّط شد و اداره ی این وزارتخانه را شخصاً بر عهده گرفت. وزیران امور خارجه در سال های پس از کودتای 28 مرداد تا سال 1342ش، دارای استقلال رأی و عمل نبودند؛ و باید بر طبق خواسته ها و تصمیمات شاه اقدام می نمودند، در غیر این صورت کنار گذاشته می شدند. سیاست خارجی ایران در سال های پس از کودتای 28 مرداد تا سال 1342ش، بر مبنای نزدیکی و وابستگی هرچه بیشتر به آمریکا بود. از دیگر ویژگی های سیاست خارجی ایران در این مقطع زمانی، تنش با دولت شوروی، جدایی از کشورهای عربی به ویژه مصر و درگیری های منطقه ای با کشورهای همسایه از جمله با عراق بر سر مسئله ی اروندرود بود. هدف از پژوهش حاضر، تبیین روابط خارجی ایران در سال های پس از کودتای 28 مرداد تا سال 1342ش، با محوریت وزارت امور خارجه، با تکیه بر منابع اصلی و آرشیوی می باشد. کلید واژه ها: محمّدرضا پهلوی، وزارت امور خارجه، روابط خارجی، سیاست خارجی، آمریکا، شوروی.