وجوه نقد از منابع مهم و حیاتی در هر واحد انتفاعی است و ایجاد توازن بین وجوه نقد در دسترس و نیازهای نقدی، مهمترین عامل سلامت اقتصادی هر واحد انتفاعی است. شرکتی که دارای وجه نقد کافی نباشد، ممکن است دچار ورشکستگی شود. از طرفی شرکتی که وجه نقد زیادی نگهداری می کند، ممکن است دچار مشکلات دیگری از قبیل اسراف بیهوده وجوه شود. از آنجا که هم شرکتهایی که وجه نقد کافی نگهداری نمی کنند و هم شرکتهایی که وجه نقد زیادی نگهداری می کنند، دارای مشکلات زیادی می باشند، از این رو ابتدا باید به این پرسش پاسخ داد که میزان وجه نقد بهینه ای که هر شرکت باید نگهداری کند، به چه میزان است؟ در این تحقیق، ابتدا وجه نقد بهینه (قابل قبول) برای شرکتها برآورد شده است و در ادامه به بررسی این موضوع پرداخته شده است که آیا عملکرد آتی، زمانی که یک واحد تجاری از سطح وجه نقد بهینه برآوردی منحرف می شود، تحت تاثیر قرار می گیرد یا خیر؟ برای این منظور، اطلاعات مالی مربوط به 144 شرکت که در بورس اوراق بهادار تهران پذیرفته شده بودند، برای سالهای 1385 تا 1388 برای آزمون فرضیه های تحقیق، انتخاب شدند. برای انجام این تحقیق از روش رگرسیون غلتان و با استفاده از داده های پانلی به بررسی فرضیات تحقیق پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که فرضیه های تحقیق مبنی بر وجود رابطه معنی دار منفی بین میزان انحراف از وجه نقد بهینه و نرخ بازده داراییهایی عملیاتی آتی تأیید نمی شود.

تقسیم سود وسرمایه گذاری دو تصمیم عمده شرکتها می باشند.عدم تقارن اطلاعاتی و نواقص بازار، منجر به دسترسی محدودبه منابع مالی خارجی وباعث رقابت بین پروژه های سرمایه گذاری و تقسیم سود می شود.کیفیت گزارش گری مالی ،با بیان اطلاعات دقیق تری از جریان نقدی آتی حاصل از پروژه های سرمایه گذاری و کاهش عدم تقارن اطلاعاتی می تواند نقش مهمی در کاهش این محدودیت بازی کند. در این پژوهش نقش کیفیت گزارش گری مالی را در کاهش اثرات تقسیم سود بر تصمیمات سرمایه گذاری راطی سال های 1386 تا 1391 مورد بررسی قرار می دهیم. در فرضیه اول رابطه بین سود تقسیمی و سرمایه گذاری را مورد بررسی قرار داده و وجود رابطه منفی ومعنی دار بین انها تایید شد و در فرضیه دوم تاثیر کفیت گزارشگری مالی بر تعامل این دو مورد بررسی قرار گرفت که یافته ها حاکی از عدم رابطه بین آنها ست، به بیان دیگر فرضیه تحقیق با توجه به یافته های موجود تایید نمی شود.