در این تحقیق رابطه بین تورم و رشد اقتصادی در کشورهای در حال توسعه ایران،ترکیه پاکستان و هند مورد بررسی واقع شد.چراکه تورم و رشد اقتصادی به عنوان دو متغییر اصلی و مهم کلان اقتصادی همواره مورد توجه اقتصاددانان قرار داشته است.این دو عنصر مهم اقتصادی از یک طرف تاثیر قابل توجهی بر سطح زندگی مردم یک جامعه داشته و از طرف دیگر تعیین کننده جایگاه اقتصادی یک کشور در سطح بین المللی هستند. در این بررسی پس از انجام آزمونهای مانایی برای داده های سری زمانی سالانه متغیرهای موجود در مدل نئوکلاسیکی در نظر گرفته شده،به تخمین مدل مذکور پرداخته شد که نتیجه بدست آمده گویای رابطه بلندمدت منفی بین تورم و رشد اقتصادی می باشد.البته رابطه بین رشد و سایر متغیرهای چون مخارج دولتی،سرمایه گذاری،تراز تجاری و رشد جمعیت نیز مورد بررسی واقع شد.زاویه دیگر که در این تحقیق به آن پرداخته شد توجه به این موضوع بود که آیا تورم همواره عاملی منفی برای رشد اقتصادی محسوب می شود یا خیر؟ برای پاسخگویی به این سوال از یک مدل شکست ساختاری استفاده گردید که در نتیجه تخمین مدل مورد نظر برای چهار کشور مورد بررسی، مشخص گردید که تورم تا حدودی به دلیل ایجاد انگیزه های اقتصادی باعث افزایش تولید و به تبع آن افزایش رشد اقتصادی می گردد اما از حد معینی به بعد به دلیل ایجاد ریسک و نااطمینانی باعث کاهش رشد شده و به عنوان مانعی جدی برای رشد محسوب می گردد.که به این نقطه تورمی،نقطه شکست یا نقطه بهینه و نیز نقطه عطف تورمی گفته می شود. توجه به میزان بهینه تورم از سوی سیاستگذارن اقتصادی به منظور تنظیم سیاستها و برنامه های اقتصادی به گونه ای که تبعات آنها منجر به گذر از حد بهینه تورم نشود،حائظ اهمیت می باشد که این امر موجب هدایت صحیح منابع اقتصادی موجود به منظور دستیابی به حداکثر رشد پایدار و به تبع آن با گذر زمان و در نظر گرفتن سایر عوامل مهم منجر به توسعه اقتصادی می گردد.