یافته های این تحقیق بیانگر این موضوع است که در میان والدین و فرزندان هر سه نوع هویت جمعی وجود دارد اما آنچه که در میان والدین و فرزندان تفاوت معناداری دارد اینست که در میان والدین هویت جمعی غالب، خاص گرایانه، می باشد و برای فرزندان هویت جمعی غالب عام گرایانه تر (فراملی) می باشد و آنچه که بین هر دو گروه شباهت دارد ضعف هویت ملی است. این مطلب در وهله اول بیانگر ضعف هویت ملی (فرزندان – والدین) می باشد. به طوری که برای فرزندان پس از گذار از جامعه ساده به پیچیده به جای جذب در هویت ملی به سمت هویت جهان وطن گرایش می یابد و در میان والدین نیز این فرآیند جذب و ایجاد همبستگی با هویت ملی صورت نمی گیرد و آنچه که برجستگی بیشتری می یابد قویتر بودن گرایش های قومی، طایفه ای، قبیله ای و... می باشد.