چکیده: ادبیات اقلیمی، نوعی از ادبیات را معرفی می کند که متعلق به منطقه جغرافیایی خاصی است و ویژگی های جغرافیایی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن ناحیه را نشان می دهد، به گونه ای که این شاخصه ها نشانه ویژگی های متفاوت این منطقه در مقابل سایر مناطق محسوب شود. اوج رشد و گسترش ادبیات اقلیمی در ایران سال های 1340 و1370 ش. است. سبک رئالیسم به عنوان سبکی که واقعیت های اجتماع به طور آشکار در آن جلوه گر است، مورد علاقه نویسندگان اقلیم گراست. نویسندگان جنوبی و شمالی، به نحو بارزی از عناصر اقلیمی در آثار خویش استفاده کرده اند. ادبیات اقلیمی گیلان به سه دوره تقسیم می شود: از اولین تلاش ها تا سال 1340، دهه های 40 تا 60شمسی و سال های 60 تا زمان حاضر. بزرگ علوی و به آذین متعلق به نسل اول نویسندگان اقلیم نویس، اکبر رادی و محمود طیاری متعلق به نسل دوم و بیژن نجدی نیز از نویسندگان نسل سوم ادبیات اقلیمی گیلان هستند که از عناصر اقلیمی در آثار خود استفاده کرده اند. طبیعت گیلان، آب و هوای شرجی، فرهنگ و آداب و رسوم، نحوه معیشت مردم و ... از موضوعاتی است که بستر مناسبی برای داستان نویسی نویسندگان شمالی ایجاد کرده است. این پایان نامه سه شاخصه نام برده را در آثار این نویسندگان بررسی کرده است.