چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی برافزایش احساس خود کارآمدی در زندانیان شهر شیراز در سال 1389 بوده است. طرح پژوهشی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده ،با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از 9 اندرزگاه تعداد 100 نفر آزمودنی که در زندان مرکزی محکومیت حبس داشتند به طور تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه احساس خودکارآمدی نظامی ،متیوس جروسلم ، و رالف شوارز را تکمیل نمودند. تعداد 30 نفر که پایین ترین نمره را کسب کرده بودند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش گمارده شدند. آموزش واقعیت درمانی گروهی در 8 جلسه 90 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش انجام شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین دو گروه از نظر احساس خودکارآمدی تفاوت معنادار وجود دارد (005/0 ). اما از نظر ویژگی های دموگرافیک(سن، ،سابقه محکومیت،مدت محکومیت و وضعیت تاهل) به سطح معنادار نرسید. یا به عبارت دیگر آموزش به یک میزان بر افراد مورد مطالعه تاثیر داشته است. بر اساس نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش واقعیت درمانی گروهی بر احساس خودکارآمدی زندانیان موثر بوده است. کلید واژه ها: واقعیت درمانی- احساس خودکارآمدی-زندانیان شهر شیراز