مقدمه:نوروپاتی دیابتی یکی ازشایع ترین عوارض میکرو-واسکولار دیابت است. نوروپاتی با ایجاد بی حسی در پاها و اختلال در درک حس عمقی بدنبا ل تخریب آورانهای عصبی اندام تحتانی موجب اختلال در تعادل می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرینات تعادلی برتعادل عملکردی بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی بود. مواد وروش: تعداد12 نفر از بیماران دیابتی زیر 65 سال مبتلا به نوروپاتی دیابتی (تأیید شده توسط مقیاس معاینه نوروپاتی) از مراجعان به مرکز دیابت بیمارستان شهید بهشتی شهرستان تفت به روش نمونه گیری غیر احتمالی ساده به عنوان گروه تجربی و 12 فرد سالم که از نظر سن،جنس و شاخص توده بدنی با گروه تجربی همتا بودند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تستهای برگ وزمان برخاستن و رفتن برای ارزیابی تعادل برای هر دو گروه انجام شد. افراد بیمار تحت درمان 12 جلسه ای تمرینات تعادلی پیشرونده قرار گرفتند. سپس مجدداً تستهای برگ و زمان برخاستن و رفتن بررسی و نتایج قبل و بعد از تمرین گروه بیماران با گروه کنترل مقایسه شد. از آزمون آماری t وابسته جهت مقایسه قبل و بعد از تمرین و t مستقل برای مقایسه دو گروه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بیماران مبتلا به نوروپاتی دارای اختلال در تعادل عملکردی (تست برگ و زمان برخاستن و رفتن) بودند ( 0.05>p ) و تمرینات تعادلی در کاهش اختلال تعادل عملکردی (نمره تست برگ) این بیماران موثر است ( 0.05>p ) . مدت تست زمان برخاستن و رفتن کاهش یافت ولی این کاهش معنادار نبود (0.05<p). نتیجه گیری: بیماران مبتلا به نوروپاتی دچار اختلال در تعادل عملکردی میباشند و به نظر می رسد دلیل اصلی آن آسیب گیرنده های حس عمقی می باشد. انجام تمرینات تعادلی می تواند از طریق بهبود گردش خون اندام و وارد آوردن اضافه بار بررو ی سیستم بینایی، دهلیزی و حس عمقی و تحریک این سیستم ها تعادل را بهبود بخشد. با این وجود به نظر می رسد موثر نبودن این تمرینات در کاهش معنادار زمان تست زمان برخاستن و رفتن در این بیماران بعد از انجام تمرین به مدت زمان انجام تمرینات مربوط می شود و بیماران به تمریناتی طولانی تر از نظر زمانی نیازمند می باشند.