یکی از خصیصه های بارز و قابل تأمل در شعر نوبنیاد نیما، ابهام است؛ ابهامی که به گونه های مختلف در سروده های وی خود را نشان داده و می تواند خود عاملی باشد تا مخاطب شعر به راحتی نتواند با این اشعار مأنوس شود. با توجه به این مسأله ضرورت داشت این جنبه از شعر نیما، مورد بررسی و تجزیه وتحلیل قرار گیرد. ابهام در شعر نیما را می توان در سه حوزه ی معنا، نحو و واژگان مورد توجه قرار داد. در زمینه ی معنا، ابهام، حاصل عواملی مختلفی چون: تصاویر تازه ی شعری، مسأله ی بوم واقلیم، و نگرش تازه و دیگرگون نیما به جهان است. شعر نیما در حوزه ی نحو زبان، به دلیل تلاش برای دستیابی به زبانی تازه و گریز از قواعد و هنجارهای زبان، دچار پیچیدگی و ابهام شده است. حذف، حشو، انواع جابه جایی، مشخص نبودن نقش دستوری و... از عوامل ابهام زای شعر نیماست. علاوه بر موارد فوق، شعر نیما گاه با واژگانش مبهم می شود. واژگانی که به سبب دارا بودن ویژگی های خاص خود نیازمند تأمل وتعمقند. این واژگان، به انواع واژگان بومی و محلی، واژگان و ترکیبات تازه، واژگان کهن و واژگان محاوره ای قابل تقسیم و ارزیابی اند. هریک از این موارد به میزانی، شعر نیما را مبهم و دشوار کرده است. واژگان کلیدی: ابهام، ابهام واژگانی، ابهام نحوی، ابهام معنایی