نابرابری که در دسترسی به آموزش عالی درپرتو الگوهای آموزشی که درحال اجرا می باشند، با تقاضای روزافزون برای ورود به آموزش عالی هماهنگی ندارد. ناکافی بودن امکانات آموزش فعلی در پاسخگویی به این تقاضاها ناچار ما را به سمت و سوی نظام های نوین آموزشی مانندآموزش از دور، سوق می دهد که می تواند با به کارگیری موثر فناوری، اطلاعات و ارتباطات در فرآیند آموزش و از میان برداشتن بسیاری از موانع آموزش سنتی پاسخگوی این تقاضا باشد. موضوع ارتباط بین فردی یکی از مسائلی است که به عنوان نقصی در این نظام مطرح می شود. پژوهش حاضر به مقایسه ارتباطات بین فردی درآموزش از دور(دانشگاه پیام نور مرکز مشهد) وآموزش سنتی(دانشگاه فردوسی) ازدیدگاه اعضاء هیات علمی دانشگاه، به روش مشاهده اسنادی و نیز روش پیمایشی پرداخته شده است. جامعه آماری این پژوهش عبارت بودند ازکلیه اعضاء هیات علمی تمام وقت و پاره وقت مقاطع مختلف در دانشگاه فردوسی مشهد (430) نفر و اعضاء هیات علمی دانشگاه پیام نور مرکز مشهد (60) نفرکه از رویکرد آموزش از دور استفاده می کنند. حجم نمونه اعضاء هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد بر اساس فرمول های آماری به تعداد حداقل 149 نفر و اعضاء هیات علمی دانشگاه پیام نور مرکز مشهد به23 نفرتعیین و با شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب گردید. یافته های پژوهش نشان می دهدکه: 1- بین ایجاد فرصت فعالیت های گروهی درآموزش حضوری وآموزش نیمه حضوری تفاوت معناداری وجود دارد. 2- بین ویژگی های مطالب مبادله شده درآموزش حضوری وآموزش نیمه حضوری تفاوت معناداری وجود دارد. 3- بین نحوه ارزشیابی درآموزش حضوری وآموزش نیمه حضوری تفاوت معناداری وجود دارد. 4- بین ویژگی های الگوهای تدریس ارائه شده درآموزش حضوری وآموزش نیمه حضوری تفاوت معناداری وجود دارد. کلید واژه ها: آموزش از دور، آموزش نیمه حضوری، آموزش حضوری، ارتباطات بین فردی، دانشگاه پیام نور