توسط محققان مختلف نشان داده شده است که مسیر انتقال پیام فسفاتیدیل اینوزیتول ? – کیناز (pi3k) نقش مهمی در بقاء سلول سرطانی پروستات و غیر وابسته شدن آنها به آندروژن ایفا می کند و یکی از راههای اصلی تنظیم ماتریکس متالوپروتئازها بوده و فعالیت غیر عادی آن در بسیاری از دودمانهای سلولی سرطان پروستات گزارش شده است. ماتریکس متالوپروتئازها مهمترین پروتئازهای تخریب کننده ماتریکس خارج سلولی هستند که نقش های کلیدی آنها در فرآیندهای تهاجم، متاستاز و رگزایی به اثبات رسیده است. mmp-9 و mmp-2 از شاخص ترین اعضای این خانواده هستند که نقش آنها در توسعه سرطان و متاستاز محرز گردیده است. بوسیله آزمایش زایموگرافی با سوبسترای ژلاتین نشان داده شد که مهار اختصاصی مسیر فسفاتیدیل اینوریتول ? – کیناز بوسیله ورتمانین موجب کاهش فعالیت mmp-9 ترشحی و داخل سلولی در سلولهای pc3 و du145 می گردد اما در سلولهای 5637 بر عکس باعث افزایش فعالیت mmp-2 شده است. آزمایشهای real-time qrt-pcr نشان دادند که مهار اختصاصی مسیر pi3k توسط ورتمانین تاثیری روی رونویسی mmp-2 در سلولهای 5637 ندارد فقط در غلظت 500nm افزایش در سطح رونویسی mmp-2 دیده می شود. با توجه به اینکه دو خصوصیت سلولهای pc3 و du145 (غیر وابسته به آندروژن بودن و قدرت بالای متاستاز) ظاهراً با فعالیت بیش از حد مسیر pi3k در ارتباط است بنابراین با وجود تومور ساپرسور فعال pten در سلولهای du145 فعالیت کنترل نشده pi3k در این سلولها مورد سوال است در این تحقیق این فرضیه تعریف شد که : مسیر pi3k در سلول du145 علی رغم وجود pten باید فعالیت بالایی داشته باشد و وجود ایزوفرم یا ایزوفرم های خاصی از pi3k در سلولهای du145( علی رغم وجود pten فعال) می تواند مسیر pi3k را بیشتر فعال سازد. بررسی های ما در مورد بیان ایزوفرمهای pi3k ( دوازده ایزوفورم) در سلولهای pc3 و du145 و 5637 نتوانست بیان قابل قبولی برای ایزوفورمهای ،pi3k-c2? ، pi3k-c2?، pi3k-c? ، r5، pi3k-c3و c? ‍‍ pi3k-نشان دهد مقایسه بیان کمی 6 ایزوفورم دیگر در سلولهای pc3 و du145 نشان داد که برای دو ایزوفورم c? وr2 بیان یکسانی در هر دو نوع سلول مشاهده می شود و لیکن بیان ایزوفورم r3 در سلولهای pc3،حدود 4 برابر بیشتر است این در حالی است که بیان ایزوفورم های ?‍‍c ،r1 وc2? در سلولهای pc3 نسبت به سلولهای du145 کمتر می باشد. بنابراین احتمال این که هر یک از ایزوفورمهای مذکور در قدرت تهاجمی سلول du145 نقش ایفا کنند وجود دارد. بعد از مقایسه ct این ایزوفورمها معلوم شد که مقدار ایزوفورم c? در این سلولها نسبت به بقیه ایزوفورمها کمتر است. مقایسه بیان انواع ایزوفرمها در دو سلول 5637 و du145 نشان داد که غیر از ایزوفورم c? (که در هر دو بطور مساوی بیان می شود) همه آنها بخصوص r2 در سلول 5637 بیشتر از du145 بیان می شوند. به همین دلیل در اینجا پیشنهاد می شود در آینده اثر خاموش سازی ژنهای کاندید توسط sirna در کاهش توانایی تهاجمی سلولهای du145 مورد بررسی، مطالعه و ارزیابی شود. علاوه بر این احتمالاً افزایش فعالیت مسیرهای دیگر انتقال پیام از جمله mapk و pkc در سلول های du145 می تواند فعالیتpten را در این سلولها جبران کند مطالعات بیشتر در این زمینه راهگشا خواهد بود.