در این مطالعه اثر حفاظتی صمغ باریجه بر زخم تجربی معده در رت در دو مدل اتانول و ایندومتاسین بررسی شد. به منظور این بررسی 60 سر رت نژاد ویستار تهیه شد و به طور تصادفی در 10 گروه تقسیم بندی شدند (هر گروه 6 سر رت). صمغ باریجه با دوز 200و400 میلی گرم برای هر کیلو گرم رت در هر دو مدل تجویز شد. شاخص های تعداد و طول زخ و اسیدیته شیرابه معده بررسی شد و همچنین استرس اکسیداتیو در سرم رت-ها ارزیابی شد. طول زخم در گرو های دریافت کننده اتانول به همراه صمغ باریجه (در هر دو دوز) کاهش معنی داری در مقایسه با اتانول به تنهایی نشان داد. تعداد زخم در هر دو مدل در گروه های دریافت کننده باریجه در هر دو دوز فوق کاهش معنی داری داشت. اسیدیته شیرابه معده گروه دریافت کننده ایندومتاسین در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری را نشان داد. همچنین میزان اسیدیته شیرابه در گروه دریافت کننده باریجه با دوز 400 در مقایسه با اتانول افزایش معنی داری را نشان داد اما با دوز 200 میلی گرم کاهش یافت. میزان پراکسیداسیون لیپیدی در گروه های دریافت کننده باریجه با هر دو دوز در مقایسه با گروه های دریافت کننده اتانول و ایندومتاسین کاهش معنی داری داشت و میزان پروتئین تیول هم به وسیله باریجه به طور معنی داری افزایش یافته بود. مطالعه حاضر نشان می دهد که صمغ باریجه دارای اثر محافظتی بر زخم معده تجربی است.