چکیده نابرابری در سلامت، نوع خاصی از تفاوت در سلامت است که در آن گروه های اجتماعی آسیب پذیر همچون فقیران، اقلیت های نژادی و قومی، زنان یا سایر گروههایی که به طور دائم شرایط نامطلوب اجتماعی، تبعیض را تجربه کرده اند، به طور نظام مندی سلامت وخیم تر یا ریسک های سلامت بیشتری را نسبت به گروههایی با وضعیت اجتماعی مطلوب، تجربه می کنند. هدف: شهر تهران به عنوان یک کلان شهر بزرگ طبقاتی با 22 منطقه مختلف شناخته می شود که بسیاری از شاخص های معرف عوامل اجتماعی موثر بر سلامت از توزیع نابرابری در این شهر برخوردار است . پژوهش حاضر با هدف بررسی نابرابری اقتصادی _ اجتماعی وارتباط آن با کیفیت زندگی در جمعیت شهری مناطق مختلف شهر تهران در سال 1387 صورت گرفت . روش : مطالعه از نوع مقطعی است با استفاده از رویکرد شاخص تجمعی ( نرم افزارv.8 stata) وجود نابرابری اقتصادی- اجتماعی در کیفیت زندگی (جسمی ،روانی ) بررسی شد. یافته ها: نشان داد، نابرابری در کیفیت زندگی جسمی وروانی به ترتیبci(0296945/0-،010277/0-)می باشد. بحث ونتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، تهران از نابرابری اقتصادی- اجتماعی درکیفیت زندگی رنج می برد، نابرابری که بار آن بر دوش افراد فقیرتر شهر تهران است. روشن است سلامت تنها پدیده زیستی نیست، نتایج چنین مطالعاتی نشان میدهد، بشر در عین حال که زیستی است ، موجودی اجتماعی است بنابراین مسئله ای که بسیار اهمیت می یابد، گزینش رویکردهای اجتماعی در کنار رویکرد های زیستی در حل مشکلات مربوط به سلامت جوامع انسانی است. واژه های کلیدی:نابرابری اقتصادی- اجتماعی ،کیفیت زندگی، تعیین کننده های اجتماعی سلامت ،نابرابری در سلامت