یکی از پدیده هایی که جوامع انسانی در طول ادوار مختلف تاریخی و نیز در زمان حاضر، کم وبیش با آن مواجه بوده و هستند ، مسأله قاچاق انسان می باشد که امروزه بیشتربه صورت سازمان یافته صورت می گیرد . نکته ی مهم در این مورد این است که بیشترین قشر بزه دیده ی این جرم را زنان و کودکان تشکیل می دهند . آنچه که بیشتر از همه بزه دیدگی این دو قشر را به همراه دارد معیارهای زیستی آنان ، یعنی جنسیت زنان و سن کودکان ، می باشد . با این حال ، در کنار این معیارها ، برای تبیین علل بزه دیدگی این دو قشر نمی توان نقش سایر معیارها و حتی نقش خود این بزه دیدگان را در بزه دیدگی شان نادیده گرفت . آسیب پذیرتر بودن زنان و کودکان نسبت به سایر اشخاص ضرورت حمایت ویژه یا افتراقی از این دو گروه را ایجاب می کند . این حمایت ها می تواند از یک طرف جنبه ی حقوقی و قضایی و از طرف دیگر جنبه ی پیشگیرانه و غیرقضایی داشته باشد . در همین راستا در سطح بین المللی اسناد مختلفی به تصویب رسیده است . امّا تنها سندی که به طور خاص جنبه های گوناگون حمایت از بزه دیدگان قاچاق انسان ، مخصوصاً زنان و کودکان ، را مدنظر داشته است ، کنوانسیون مقابله با جرایم سازمان یافته ی پالرمو (2000) و پروتکل الحاقی آن می باشد . در ایران علی رغم تصویب قانون خاصی تحت عنوان قانون مبارزه با قاچاق انسان در سال 1383 ، با اکتفا به جنبه حمایت کیفری، به دیگر جنبه های حمایتی پیش بینی شده در کنوانسیون پالرمو و پروتکل آن توجه نشده است .