چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش شادمانی به روش شناختی- رفتاری بر بهزیستی ذهنی و کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متاهل شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش افراد (متاهل) مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی شهر اصفهان در سال 1389 بود. نمونه پژوهش شامل 32 نفر (زن و مرد) از افراد مراجعه کننده به مرکز مشاوره پارسه بود که به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش در 6 جلسه آموزش شادمانی شرکت کردند. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار پِژوهش شامل پرسشنامه بهزیستی ذهنی (مولوی و همکاران، 1387) و پرسشنامه کیفیت زندگی زناشویی ( فلچر و همکاران، 2000) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش شادمانی به روش شناختی- رفتاری بر بهزیستی ذهنی و کیفیت زندگی زناشویی به صورت کلی و بر حیطه های عواطف مثبت، رضایت از رابطه، صمیمیت، شور و هیجان جنسی و عشق موثر بود (05/0p<)، ولی بر حیطه عواطف منفی، تعهد و اعتماد موثر نبود (05/0p<).