امروزه سامانه های نوین دارورسانی برای رفع معایب روشهای متداول مورد توجه قرار گرفته اند. یکی از این سامانه هیدروژل ها می باشند. این هیدروژل ها باید زیست سازگاری و زیست تجزیه پذیری داشته باشند. کیتوسان به عنوان یک پلیمر طبیعی و پلی اتیلن گلایکول به عنوان یک ماده مصنوعی که دارای این دو شرط می باشند، در این زمینه مورد توجه قرار گرفته اند. هدف از این پژوهش، تهیه هیدروژل حساس به دمای قابل بازگشت بر پایه کیتوسان پگله شده و بررسی اثر افزایش وزن مولکولی متوکسی پلی اتیلن گلایکول بر رفتار هیدروژل می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که با پیوند زدن متوکسی پلی اتیلن گلایکول به کیتوسان، کیتوسان پگله در آب حل می شود. افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول اولیه نسبت به کیتوسان، سبب افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول پیوند خورده در محصول شد. این افزایش به نوبه خود موجب انحلال سریع تر و بالاتر کیتوسان در آب شد. نکته مهم برابر نبودن نسبت افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول اولیه مصرفی با افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول پیوند خورده در محصول بود. با افزایش وزن مولکولی متوکسی پلی اتیلن گلایکول میزان انحلال پذیری کمی کاهش یافت. برای تهیه هیدروژل باید میزان متوکسی پلی اتیلن گلایکول در محصول در یک محدوده معین باشد. در بالاتر از این محدوده با افزایش دما نیروهای برهمکنش آب گریز توانایی غلبه بر نیروهای آبدوست را نداشته و ژل تشکیل نمی گردد. با توجه به اینکه میزان متوکسی پلی اتیلن گلایکول در محصول از حد مشخصی کمتر بود، میزان انحلال کاهش یافته و غلظت محصول از حداقل غلظت بحرانی برای تشکیل ژل کمتر بوده و ژل تشکیل نگردید.