یکی از نکات مهم درباره سازه های بلند، سیستم های مقاوم این سازه ها در برابر بارهای جانبی مانند: زلزله، باد،... می باشد که این سیستم های مقاوم معمولاً به صورت دوگانه مانند سیستم هسته مرکزی در قاب خمشی بتنی و... استفاده می شوند. مشکل اصلی این سیستم های مقاوم، محدود بودن توانایی این سیستم های مقاوم، در کنترل سازه در ارتفاع می باشد. لذا محققین این امر بر آن شدند تا از روش هایی جهت کنترل سازه های بلند استفاده کنند. از این رو روش هایی جهت کنترل سازه های بلند به وجود آمدند که این روش های کنترل شامل: کنترل غیرفعال، کنترل نیمه فعال و کنترل فعال می باشند. مطالعات و تحقیقات اولیه انجام شده در زمینه کنترل، به طور وسیعی بر روی سیستم های کنترل فعال می باشد. این سیستم ها با به کارگیری محرک هایی جهت ایجاد نیروهایی که مستقیماً بر سازه اعمال می شود، تغییر مکان سازه را کنترل می کنند. با توجه به محدودیت محرک ها از نظر تعداد و مسایل اقتصادی، موقعیت قرارگیری این محرک ها بسیار حایز اهمیت می باشد. لذا در این پایان نامه، به محل قرارگیری بهینه ی این محرک ها در سازه های بلند با استفاده از الگوریتم تجمعی ذرات، در روش تخصیص قطب ها تحت اثر زلزله های حوزه ی دور و نزدیک گسل پرداخته شده است و از آنجایی که این دو حوزه لرزه ای دارای خصوصیات متفاوتی هستند می توانند بر روی سازه ها با پریودهای مختلف آثار جدا گانه ای داشته باشند. در این مطالعه، از قاب های برشی 10 و 11 طبقه ی بتنی جهت مدل سازی در برنامه ی matlab و یافتن تاثیرات روش تخصیص قطب ها با استفاده از الگوریتم تجمعی ذرات در دو حوزه ی دور و نزدیک گسل، استفاده شده است. پس از مطمئن شدن از نتایج مطلوب روش کنترلی به کار گرفته شده در قاب های برشی، این روش بر روی سه سازه ی بتنی 9، 15 و 21 طبقه که دارای دیوار برشی بتنی به عنوان سیستم ثانویه هستند، اعمال گردید و نتایج مثبت این روش بر روی کنترل این سازه ها به وضوح قابل مشاهده است. نتایج تحلیلی نشان داد که در هر دو حوزه ی دور و نزدیک گسل در سازه های بلند مرتبه، 67% محرک ها با توجه به تابع هدف تعریف شده در 15% ارتفاع بالای سازه قرار می گیرند. همچنین با افزایش ارتفاع سازه های سه بعدی، تاثیر محرک ها در کنترل سازه نیز افزایش می یابد و محرک ها در حداکثر حالت می توانند باعث کاهش 50% حداکثر تغییر مکان های کنترل نشده گردند.