در بسیاری از موارد بافت های تاریخی مشاهده می شود که حتی پس از رسیدگی‏های کامل و فراهم کردن تسهیلات شهری، مردم، حضور پیدا نمی کنند. این پروژه ابتدا به بررسی فضاهای شهری تاریخی و چگونگی دمیدن روح سرزندگی در آنها می پردازد. در این بررسی نشان داده می شود که در صورت شکل‏گیری الگوهای رفتاری زنده شهری، این موفقیت به دست خواهد آمد. می توان با تعریف کاربری های متنوع و انعطاف پذیری که قشرهای مختلف جامعه شهری و گروه های مختلف سنی، جنسی و فکری را پوشش می دهند، این فضاها را زنده ساخت (به طوری که طرح نهایی با ساکنین محدوده سازگاری داشته باشد.). بنابراین در صورتی که بخواهیم الگوهایی با کیفیت بی نام و زنده در یک فضای شهری برقرار کنیم، می‏توان از کاربری های انعطاف پذیر و وابسته به مردم استفاده کرد، به طوری که این کار بر طبق مدیریتی هدفمند انجام پذیرد. در این راستا ساختارهای قابل انتقال به عنوان راهکاری برتر انتخاب می شوند. به گونه ای که بتوانند کاربری های مختلف شهری به همراه قابلیت تغییر در آن را به سهولت دربر گیرند. البته استفاده از این ساختارها به دلایل مختلف دیگر نیز توصیه می شود. از جمله اینکه روند رو به رشد ساخت بناهای ناهمگون و انعطاف ناپذیر در شهرهای تاریخی ایران که تهدید کننده منظر تاریخی شهرها هستند، ضرورت ایجاد حرکت‏هایی کاملاً برخلاف آن مانند بکارگرفتن معماری قابل انتقال که به راحتی قابل برداشته شدن است و حالت موقتی بودن خود را در برابر مواریث معماری به خوبی نشان می دهد را ایجاب می‏کند. موارد گفته شده ایده های کلی طرح احیا بود که به طور کلی بر روی برج کبوتر هزارجریب اصفهان (واقع در خیابان شیخ صدوق) اعمال می‏شود.