همبستگی کوانتومی که بین بخش های مختلف یک سیستم وجود دارد به یک پدیده کوانتومی بسیار مهم به نام درهمتنیدگی منجر می شود. این مفهوم برای اولین بار در سال 1935 در مقاله معروف مطرح شد.درهمتنیدگی به عنوان یکی از اساسی ترین منابع فیزیک در تئوری کوانتومی است که از اصل برهم نهی ناشی می شود و به عنوان فاکتور کلیدی در زمینه تشخیص فرآیند های اطلاعاتی در کوانتوم می باشد. بنابراین میزان در همتنیدگی حالت مربوطه از جمله ویژگی های اساسی یک حالت کوانتومی می باشد. برای آشکار سازی در همتنیدگی، خالص یا مرکب بودن سیستم بسیار مهم است و از طرفی دیگر، تعیین کمی درهمتنیدگی یک حالت در نظریه اطلاعات کوانتومی نیز مساله بسیار مهمی است. تابعی که مقدار کمی درهمتنیدگی کوانتومی را مشخص می کند سنجه در همتنیدگی نامیده می شود. برای حالت خالص دو قسمته فقط یک سنجه وجود دارد و آن آنتروپی وان- نویمن می باشد. در این پایان نامه درهمتنیدگی کوانتومی سیستم های اتمی و گسیل خود به خودی آن سیستم، تحت تاثیر میدان الکترومغناطیسی مورد بررسی قرار می گیرد و اثر پارامترهای م‍وثر درهمتنیدگی کوانتومی مورد بررسی قرار می گیرد. اثر پارامترهایی نظیر فرکانس رابی میدان اعمالی، نامیزانی اتمی واختلاف فاز نسبی میدانهای محرک بر درهمتنیدگی اتم- میدان از طریق آنتروپی کوانتومی بررسی می شود.