دانشگاه میدانی است که روحیه ی فردگرایی را در دانشجویان بر می انگیزد که سپس این روحیه، در استراتژی های مختلف و ترکیبی بازتاب می یابد؛ به طوری که دانشجویان در تعامل با خانواده و در زمینه هایی که بر سر آن با خانواده تعارض دارند، استراتژی های متعددی اتخاذ می کنند و استراتژی های اتخاذ شده از سوی آنها، ترکیبی است؛ به گونه ای که همه ی آنها در بدو امر، استراتژی «مقاومت» و با تداوم آن، استراتژی «ایجاد تغییر» را اتخاذ کرده و پس از آن در کنار استراتژی مقاومت و ایجاد تغییر، استراتراتژی های «مدارا»، «تحمل»، «دوری گزیدن» و در برخی موارد «همنوایی» را در پیش می گیرند. استراتژی های هویتی دانشجویان نیز ترکیبی از «هویت مقاومت» و «هویت برنامه دار» است. عوامل متعددی سبب می شود که استراتژی های دانشجویان چنین روندی داشته باشد؛ در این میان اما «اهمیت خانواده» و نقشی که در زندگی افراد ایفا می کند، بیش از هر عامل دیگری تعیین کننده است، زیرا که نیاز به تأیید شدن از سوی خانواده برای افراد حیاتی است و اگر از سوی خانواده طرد شده یا حتی مورد بی توجهی قرار گیرند، مهم ترین منابع حیاتی خود را از دست داده و با چالش های بی شماری رویارو خواهند گشت. در نتیجه دانشجویان با اینکه روحیات، نگرش ها و تمایلات بسیار فردگرایانه ای دارند و عمدتاً خواهان آنند که در برابر خانواده مقاومت کرده و ساختار آن را تغییر دهند، به جهت اینکه بقا و دوام زندگی شان وابسته به بودن با خانواده و تأیید شدن از سوی آن است، استراتژی هایی غیر از «مقاومت» را نیز در پیش می گیرند. با این همه، اتخاذ سایر استراتژی ها از سوی دانشجویان حاکی از ضعف یا کاهش فردگرایی آنها نیست. این پژوهش با روش نظریه ی مبنایی صورت گرفته و یافته های آن از طریق مصاحبه با 21 نفر از دانشجویان دانشکده ی علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی به دست آمده است.