چکیده هنر نمایشنامه برای اولین بار در یونان باستان با بنیه ای غنایی و در قالب تراژدی، شکل واقعی به خود گرفت؛ سپس کشورهای اروپایی از آن تقلید کرده و در بهترین وجه به تغییر و تحول آن پرداختند. در اواخر قرن هفدهم با حمله ناپلئون به مصر، جهان عرب نیز از این هنر بی نصیب نماند و هنرمندان و ادیبان بزرگی در این زمینه فعالیت کرده و استعدادهای خود را شکوفا نمودند. احمد شوقی یکی از بزرگ ترین شاعران مصری است که هشت نمایشنامه تراژدی و کمدی تألیف نمود. او موضوع نمایشنامه های تراژدی را از تاریخ قدیم عرب می گیرد و در بیشتر آن ها زندگی ملوک و پادشاهان و همچنین ظلم و ستم و گردن کشی های حاکمان زمان را به نمایش می گذارد. او در نمایشنامه های کمدی از موضوعات آزاد بهره می گیرد و رذایل و مفاسـد اخلاقی و ارزش ها و ضـد ارزش های جامعه را به تصویر می کشد. شوقی با توجه به روحیه وطن دوستـانه و سیاست طلبانه خود، با ظرافت و جذّابیت کامل در صحنه های مختلف نمایشنامه، مضامینی چون ملّی گرایی و میهن دوستی، حکمت، دیانت، سیاست و سایر موضوعات را جای می دهد.