یکی از شاخه های مهم انیمیشن که قرابت بسیاری به سینما دارد و به واقع درست مرز بین سینما و انیمیشن است، سبک پیکسیلیشن می باشد. از سوی دیگر، نشانه شناسی به عنوان روشی نوین و بسیار گسترده، مطالعه تمامی هنرها را نیز به عنوان شاخه ای مهم در خود جای داده است. سینما یکی از زمینه های بسیار جدّی مطالعات نشانه شناسی بوده است. اما خلأیی در مطالعات نشانه شناسی پیرامون انیمیشن احساس می شد. در این رساله به نقش نشانه شناسی در ساخت و پرداخت انیمیشن به سبک پیکسیلیشن پرداخته می شود. بدین ترتیب این رساله سعی دارد، این خلأ را به وسیله بهترین مدخل؛ یعنی مرز میان سینما و انیمیشن، یا همان پیکسیلشن، پر کند. همچنین با تعریف نشانه های موجود در انیمیشن که بر پایه نظام-های نشانه شناسی سینما شکل گرفته اند؛ به بررسی انیمیشن های پیکسیلیشن در حیطه های مختلف به خصوص مهم-ترین و پرکاربردترین حیطه ها، یعنی انیمیشن سینمایی، تبلیغ تلویزیونی و موزیک ویدئو بپردازد. مراحل کار چنین است که در ابتدا پیکسیلیشن تعریف، ارتباط آن با سینما بررسی و حیطه های آن شناخته می شود. سپس اندیشه های متفکران نشانه شناسی به طور کلی بیان می گردد. پس از آن نظریات نشانه شناسی در باب سینما مطرح می گردد و نظام های نشانه شناسی انیمیشن از دل این نظریات بیرون کشیده می شود. در نهایت به بررسی عملی 10 اثر پیکسیلیشن، (5 اثر با انسان زنده، یک اثر با عروسک، 3 اثر تبلیغاتی و یک اثر در موزیک ویدئو) پرداخته می شود.