امروزه رودخانه ها از جمله عناصرطبیعی هستند که مورد بی مهری قرار گرفته و جز در موارد محدود هیچ اقدامی در راستای مطالعه، برنامه ریزی و طراحی سواحل رودخانه ها در کشور ما صورت نگرفته است. بنابراین مسئله اصلی که تحقیق پیش رو با آن روبه رو است، هدایت تلاشها در جهت احیای کناره رودخانه که به پیشرفت رودخانه ها و جوامع کمک کند. برای دستیابی به مزایای این فرصت، ما نیاز به اختلاط ملاحظات بوم شناختی با اهداف اقتصادی و اجتماعی در سرتاسر رودخانه های شهری کشور داریم. اما توجهات زیست محیطی اغلب یک چاره اندیشی پسین در برنامه ریزی حاشیه رودخانه محسوب می شود. در واقع تجربه ی اکثر جوامع نشان می دهد که تلقی کردن رودخانه به عنوان یک سرمایه، کیفیت زیست محیطی و زندگی را افزایش می دهد که هر دو تاثییرات مهم اقتصادی برای شهرها دارد.اگرچه ممکن است بازسازی سیستمهای طبیعی رودخانه و نوسازی حاشیه رودخانه اهدافی مغایر بنظر برسند اما دنبال کردن همزمان آنها می تواند برای سلامت رودخانه ها و مردم شان مفید باشد. تحقیق پیش رو در پی یافتن الگوی طراحی با رویکرد گردشگری در جهت ارتقاء پایداری می باشد و در نهایت در پی ارائه ضوابطی که این امر را در پی داشته باشد. در این راستا رودخانه ریحان در شهر خمین که ساحل آن در قسمت های مختلف محلی برای قرار گیری تاسیسات و آب آن مخزنی برای جمع آوری زباله ها و فاضلاب های مختلف گردیده و سهم مردم از آن در این میانه به فراموشی سپرده شده است، به عنوان نمونه موردی انتخاب گشت و در پی آن ملاحظات اساسی در طراحی لبه رودخانه و اصول حاکم بر آن برای تبدیل شدن رودخانه به یک عنصر حیاتی و اساسی شهر ارائه شد. در نهایت به ارائه اسناد هدایت با رویکرد گردشگری در جهت ارتقائ پایداری می پردازد.