امروزه شهرهای ایران با مشکلات بسیاری مانند گسترش فضایی زیاد، افزایش بی رویه جمعیت، نابودی زمین های کشاورزی، عدم تعادل در پراکنش کاربری های شهری، کمبود خدمات زیربنایی و آلودگی های زیست محیطی دست به گریبان بوده که همگی ارتباط با زمین و کاربری های مختلف آن دارد. کاربری اراضی شهری و چگونگی توزیع فضایی- مکانی آن، یکی از مهمترین کارکردها به منظور استفاده بهینه از فضای شهری می باشد. هدف از این پژوهش، برنامه ریزی کاربری اراضی شهر ایذه و شناخت و مطالعه وضع موجود کاربری ها در سطح شهر و نحوه توزیع و استقرار آنها نسبت به هم، پیش بینی نیازها با توجه به آینده نگری جمعیت، ارزیابی نارسایی ها و مشکلات هر یک از کاربری ها و همچنین تعیین جهات توسعه آینده شهر با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی(gis) می باشد. روش تحقیق در این پایان نامه شامل شامل روش های توصیفی- تحلیلی، علّّّی و پیمایشی می باشد. برهمین اساس اقدام به ارزیابی سطوح کاربری های شهری در وضع موجود شد و این نتیجه به دست آمد که در نواحی پنج گانه شهر ایذه، کاربریها از توزیع و استقرار و پراکنش موزون و مناسبی برخوردار نبوده و دارای سرانه هایی پایین تر از سطح استاندارد می باشند و حتی با استانداردهای مرسوم نیز مطابقت ندارند. لذا با توجه به کمبود کاربری های وضع موجود، اقدام به پیشنهاد سطوح و سرانه کاربری ها در افق 1395 شد که مساحت کل کاربری های ساخته شده، در افق طرح به 48/1507 هکتار، و سرانه سطوح ساخته شده از4/86 مترمربع در وضع موجود به1/108 مترمربع در وضع پیشنهادی افزایش یافته است. جهت توسعه های آتی نیز توسعه پیوسته از جنوب شهر معرفی شد و جهت های دیگر با داشتن محدودیت های طبیعی و مصنوعی فاقد کارآیی لازم می باشند.