رسیدگی به جرایم اطفال مستلزم وجود نظام دادرسی و?ژه ای است که با بهره گیری از نهادها وآیین دادرسی و?ژه، خاص بودن بزهکاری آنان را مورد توجه قرار دهد.خاص بودن بزهکاری اطفال بدان جهت است که با عناصر مربوط به شخصیت و دوران گذر آنان از مرحله کودکی به نوجوانی و جوانی مرتبط است. نظام دادرسی اطفال باید از یک سو قادر به اصلاح اطفال، پیشگیری از تکرار جرم وآماده سازی آنان برای زندگی اجتماعی سالم باشد واز دیگر سو بتواند حقوق بنیادین اطفال را در سراسر روند رسیدگی تضمین نماید. غلبه جنبه اصلاحی و حمایتی دادرسی اطفال بر جنبه کیفری آن و اتخاذ اصل مسئولیت کاهش یافته درقبال صغار، اهداف و اصول خاصی را مانند رعایت سادگی و اختصار در انجام اقدامات تحقیقی ، حضور اولیا قانونی اطفال حین تحقیق، توجه به بعد حمایتی دادرسی در اتخاذ تدابیر تأمینی و.....در انجام تحقیقات مقدماتی مطرح می نماید. در قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب سال 1378 باتوجه به فقدان حکم خاص در برخی موارد وعدم صراحت قانون در مستثنی نمودن اطفال از قواعد عام، امکان اعمال مقررات عمومی نسبت به اطفال وجود دارد، همین امر می تواند انجام تحقیقات مقدماتی در دادرسی اطفال به شیوه ای خاص و همسو با اصل مسئولیت کاهش یافته را با تردید مواجه سازد. پایان نامه حاضر که با هدف بررسی مقررات مربوط به تحقیقات مقدماتی در دادگاه اطفال در حقوق ایران و تبیین برخی نکات مبهم این موضوع به نگارش در آمده، مشتمل بر سه فصل است . فصل اول به کلیات شامل تعریف واژه های کلیدی ،تحولات تاریخی تحقیقات مقدماتی در دادرسی اطفال ومبانی آن اختصاص یافته است. در فصل دوم و?ژگی های تحقیقات مقدماتی در دادرسی اطفال در قالب و?ژگی های عام وخاص مورد بررسی قرار می گیرد و در فصل سوم به ضوابط قانونی ناظر به تحقیقات مقدماتی در دادگاه اطفال پرداخته شده است