این پایان نامه آزمایشات گرافت پلی وینیل استات بر روی مونت موریلونیت آلی دوست را شرح می دهد. کلویزیت a20 با وینیل تری کلرو سیلان وارد واکنش شد تا گروه های هیدروکسیل در لبه های کلویزیت a20 با گروه های وینیل جایگزین شوند. از آنجا که در این واکنش hcl آزاد می شود واکنش در حضور سدیم بیکربنات انجام شد تا از تعویض کاتیون های آلکیل آمونیوم با +h جلوگیری شود و تنها گروه های سیلانول موجود در لبه ها وارد واکنش شده و درنتیجه اندازه فواصل بین لایه ای بدون تغییر بماند. پلیمریزاسیون رادیکالی ماده حاصل با مونومر وینیل استات منجر به اتصال پلی وینیل استات به سطح مونت موریلونیت شد. هموپلیمر تشکیل شده در این واکنش توسط سکسوله جدا شد. پیوند شیمیایی پلیمر بر روی نانوذرات خاک رس توسط ft-ir مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات سطحی و بین لایه ای خاک رس در نانوذرات گرافت شده و نانوکامپوزیت های تهیه شده توسط xrd، tem و sem مورد مطالعه قرار گرفتتد. نانوکامپوزیت ورقه ورقه شده در محتوی 5/0 درصد وزنی خاک رس بدست آمد و نانوکامپوزیت نفوذی در محتوای 5-1 درصدوزنی بدست آمدند. نانوکامپوزیت ها توسط آنالیز ترموگراویمتری (tga) و آنالیز حرارتی مکانیکی پویشی (dmta) مورد بررسی قرار گرفتند.این بررسی ها حاکی از نفوذ پلی وینیل استات در مقیاس نانو، به درون لایه های مونت موریلونیت اصلاح شده با پلی وینیل استات است. به علاوه مشاهده شد که نانوکامپوزیت 5/0 درصد وزنی دارای ساختار عمدتا ورقه ورقه و نانوکامپوزیت های 1، 3 و 5 درصد وزنی دارای ساختار عمدتا نفوذی می باشد. همچنین بررسی تصاویر sem نشان داد که نانوکامپوزیت 1درصد وزنی سطح هموارتری نسبت به پلی وینیل استات دارد.