قرن نوزدهم بدلیل رویارویی جدّی ایران با غرب که منجر به انجام اصلاحات گردید ،از اهمیتی مضاعف برخوردار است اصلاحات در زمان قاجار در دو دوره انجام می شود:ابتدا توسط دولتمردان تا پایان عصر ناصری (اصلاح از بالا)وسپس در مرحله ی بعد وبدنبال نارضایتی از وضعیت موجودکه نتیجه ی ناکامی در انجام اصلاحات یاد شده بود با مشارکت گسترده ی توده ی مردم به انقلاب مشروطه منجر شد وتغییراتی در نظام سیاسی ،اقتصادی ،وحتی فرهنگی اجتماعی ایران بوجود آورد .ظهور مردانی کارآمد در عرصه ی وزارت ایران دوره ی ناصری که با اشراف بر تحولات دنیای آن روز و با درک مشکلات پیش روی جامعه ی ایران به اصلاحات در ابعادی گسترده دست زدند، این دوره را حائز اهمیت می سازد. در این میان، اصلاحات بخصوص توسط دو چهره ی بارز این عصر امیرکبیر(باتکیه بر اصلاحات بومی ودرون زا )وسپهسالار (باتاکیدبر اصلاحات برون زاوتکیه بر عنصر خارجی)باشکست مواجه شد ،روابط گسترده با کشورهای غربی نتیجه ی مورد نظر دولتمردان ایرانی را به همراه نداشت وعلت آن توافق این کشورها(روسیه وانگلیس) برای ممانعت در اصلاحاتی بود که منافع آنان را تامین نمی کرد. امّابا این وجود علت اصلی شکست اصلاحات راباید در عدم تطابق ساختارهای سیاسی،اقتصادی و فرهنگی اجتماعی در ایران با جریان اصلاحات دانست. واژگان کلیدی: آسیب شناسی ،اصلاح، روشنفکر، سکولاریسم غربزدگی، غربگرایی