از دیرباز تاکنون، مسئله ی تقدیر آدمی و واکنش وی در مقابل آن برای بسیاری از اندیشمندان مطرح بوده است. آیین رواقی که توسط زنون دو سیتیوم در دوران باستان پایه گذاری گردید، یکی از شاخه خای فلسفی است که تقریباً واکنشی قاطعانه، خاموش و قهرمانانه را در برابر هر آنچه که برای ما اتفاق می افتد، توصیه می کند. سکوت، تسلیم و رضا در مصاف با سرنوشت و پذیرش آن بی هیچ شکوه و شکایتی رفتاری آرمانی در آیین رواقی محسوب می گردد. رکن اساسی مکتب را زندگی سازگار با طبیعت انسانی و طبیعت جهان شمول تشکیل می دهد. برای اثبات رواقی گری آلفرد دووینی، شاعر و نویسنده قرن نوزدهم فرانسه، بهتر آن است به مطالعه دقیق و موشکافانه دیوان مقدرات که توسط خود او با عنوان فرعی اشعار فلسفی نامگذاری شده، بپردازیم. وی در این اثر نوع جدیدی از آیین رواقی را به نمایش می گذارد. از نظر او، حکمت، مختص فرزانگان نمی باشد بلکه همه انسانها می توانند از آن بهره مند گردند. انسان قادر است با آگاهی از توانایی های خویشتن، ناملایمات سرنوشت خود را ناچیز انگاشته و بر آن فائق آید. این تفکر بدیع و اصیل در قالب اشعاری فلسفی، نمادین و سرشار از استعارات بیان گردیده است.