زلزله های گذشته نشانگر آسیب پذیری زیاد سازه های نامتقارن در بارهای زلزله می باشند. آیین نامه ها راهکارهایی را برای طراحی سازه های نامتقارن ارائه داده اند ولی تخریب سازه های طراحی شده بر اساس آیین نامه در زلزله های گذشته و همچنین تحقیقات متعدد انجام شده در زمینه ضوابط کنترل پیچش در آیین نامه ها حاکی از نیاز به بهبود این ضوابط برای عملکرد مناسب تر سازه نامتقارن در زلزله ها دارد. استفاده از روش های نوین برای کنترل پیچش سازه نامتقارن می تواند در این رابطه مفید واقع گردد. یکی از تجهیزاتی که در دهه اخیر کاربرد فراوانی را در زمینه کنترل پاسخ سازه داشته است میراگرهای اصطکاکی می باشد. میراگرهای اصطکاکی به دلیل اثر همزمان استهلاک انرژی و سختی حاصل از مهاربند متصل به میراگر گزینه ای مناسب برای کنترل پیچش در سازه نامتقارن می باشد. پارامترهای موثر در کنترل پیچش سازه نامتقارن عبارتند از: بار لغزشی میراگرهای اصطکاکی- مرکز بار لغزشی میراگرهای اصطاکی- چیدمان میراگرهای اصطکاکی- مهاربند متصل به میراگرهای اصطکاکی- نوع خروج از مرکزیت سازه نامتقارن( سختی- جرمی- دو طرفه)- مقدار خروج از مرکزیت دو طرفه و نسبت فرکانس پیچشی به جانبی سازه نامتقارن. هدف از این مطالعه رسیدن به تعادل پیچشی ضعیف (تغییر مکان یکسان دو لبه) و تعادل پیچشی قوی (حداقل دوران مرکز سطح) می باشد. برای این منظور سازه نامتقارن با خروج از مرکزیت سختی و مقاومت و جرم در یک راستا و سازه با خروج از مرکزیت دو طرفه و سازه نامتقارن با مقادیر مختلف نسبت فرکانس پیچشی به جانبی مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای ارزیابی رسیدن به تعادل پیچشی تحلیل تاریخچه زمانی توسط برنامه opensees برای سازه نامتقارن مجهز به میراگرهای اصطکاکی با مقادیر مختلف بار لغزشی، خروج از مرکزیت بار لغزشی، نسبت سختی مهاربند متصل به میراگر به قاب چیدمان مختلف میراگرهای اصطکاکی، مقادیر مختلف شدت زلزله با فرض توزیع خطی بار لغزشی بین میراگرهای اصطکاکی تحت هفت شتابنگاشت انجام شده است و پارامترهای بهینه و روال تغییرات پارامترهای بهینه اثرگذار در کنترل پیچش سازه نامتقارن ارائه شده است.