زمینه و هدف: رضایت زناشویی به عنوان خشنودی و رضایت اشخاص از زندگی زناشویی تعریف می شود. عوامل بسیاری در رضایت زناشویی موثر هستند. از جمله عوامل دموگرافیک، عوامل رابطه ای و عوامل فردی. از جمله عوامل فردی موثر، الگوهای ارتباطی، تمایزیافتگی، سبک های دلبستگی و سبک های دفاعی افراد است. در ژ‍وهش حاضر، رابطه میان الگوهای ارتباطی، تمایزیافتگی، سبک های دلبستگی و سبک های دفاعی با رضایت زناشویی درزنان و مردان متاهل مورد بررسی قرار گرفته است. روش ها: جهت این بررسی 48مرد و 76 زن متاهل(124نفر) شاغل دارای 15-2 سال زندگی مشترک به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به پرسشنامه های الگوهای ارتباطی(cpq)، تمایزیافتکی خود(dsi)، سبک های دلبستگی کولینز و رید(raas)، سبک های دفاعی(dsq) و رضایت زناشویی انریچ را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش رگرسیون چند متغیری و تحلیل رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج این پ‍ژوهش نشان داد ارتباط معنی داری میان سبک های دلبستگی، سبک های دفاعی و تمایزیافتگی با رضایت زناشویی در زنان و مردان وجود ندارد. همچنین میان الگوهای ارتباطی با رضایت زناشویی در مردان ارتباط معنی داری مشاهده نشد. اما در زنان، از میان الگوهای ارتباطی، الگوی « ارتباط سازنده متقابل»، رضایت زناشویی را به طور مثبت پیش بینی می کرد. نتیجه گیری: عدم ارتباط معنی دار میان سبک های دلبستگی و رضایت زناشویی، می تواند ناشی از تجانس سبک های دلبستگی افراد با همسرانشان باشد که در این پژوهش بررسی نشده است. به طوریکه با تکیه بر پیشینه پژوهشی موجود، رضایت زناشویی افرادی که با همسرانشان سبک دلبستگی متجانس دارند، بالاتر از افراد دارای سبک دلبستگی نامتجانس است. عدم ارتباط معنی دار میان الگوهای ارتباطی و رضایت زناشویی در مردان ممکن است ناشی از اشکال زندگی خانوادگی سنتی و نوع ارتباط مکملی است که گروه نمونه دارای آن بود. همچنین عدم ارتباط میان تمایزیافتگی و رضایت زناشویی، از طریق امکان شکل گیری مثلث بندی ها، سطح تمایز یکسان همسران و وجود خانواده های گسترده در اثر زندگی در جوامع سنتی قابل تببین است. کلیدواژه ها: رضایت زناشویی، الگوهای ارتباطی، تمایزیافتگی، سبک های دفاعی، سبک های دلبستگی