چکیده در عصر حاضر مسائل مشترک اجتماعی و سیاسی، زمینه های مشترک فکری را نیز ایجاد کرده است. این مسئله در ادبیات نیز نمود یافته، خالقان آثار ادبی را به هم نزدیک ساخته، مشترکاتی را بین آنها به وجود می آورد که با بررسی این آثار می توان دریافت که چگونه اندیشه ای مشترک در بین ادبا در هر نقطه ای از جهان شکل می گیرد. بهار و زهاوی دو شاعر ایرانی و عراقی هستند که با توجه به مسائل جامعه و مشکلات مردم بخش عظیمی از اشعار خود را به بیان واقعیت های جامعه اختصاص دادند. آن دو با وجود منصب های مختلف سیاسی و فرهنگی در دوران سلطه ی حکومت های استبدادی، به عنوان شاعران متعهد و ملتزم نسبت به حقایق اجتماعی بی تفاوت نبوده و به انتقاد و اعتراض پرداختند. این تحقیق پس از بیان اوضاع سیاسی واجتماعی و ادبی حاکم بر عصر دو شاعر، به ویژگی های شخصیتی آن دو پرداخته و با معرفی شعر دو شاعر به بررسی مضامین اجتماعی اشعار آنها می پردازد و به این نتیجه می رسد که مشترکات و شباهت های عمیقی در افکار و اندیشه های آنان وجود دارد که ناشی از مشترکات فرهنگی و اجتماعی است.