چکیده نظریه توسعه پایدار و توسعه پایدار شهری و منطقه ای مستلزم تغییر زیرساخت های سیاسی، اجتماعی، کالبدی و اقتصادی است، و باید مدیریت و برنامه ریزی توسعه شهری و منطقه ای بر مبنای چارچوب اصول توسعه پایدار فراهم گردد. رساله حاضر با هدف برنامه ریزی توسعه پایدار شهرستان های استان بوشهر می باشد. در این پژوهش ضمن بررسی شاخص ها و دستیابی به نابرابری ها مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. نوع پژوهش کاربردی- توسعه ای و روش مطالعه تحلیلی و توصیفی است که از مدل های کمی نظیر تحلیل عاملی، شاخص ترکیبی توسعه انسانی، ضریب پراکندگی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که، توسعه پایدار شهرستان های ا ستان بوشهر در راستای توسعه پایدار نبوده به طوری که در زمینه شاخص های تلفیقی از مجموع 9 شهرستان در سال 85 شهرستان های کنگان و تنگستان در درجه ناپایداری قرار گرفته ایند و بقیه شهرستان ها در در درجه نیمه پایداری قرار گرفته اند. در 6 عامل مورد بررسی شهرستان های بوشهر هیچ کدام به درجه توسعه بالا دست نیافته اند و عوامل مختلفی از جمله عامل طبیعی، اقتصادی، نارسایی در برنامه ریزی ها، این نابرابری ها بوضوح دیده می شود و با مقایسه شهرستان ها مشخص می شود که شهرستان های بوشهر نتوانسته اند منابع، نیروی انسانی، امکانات و سرمایه را به خود جذب کرده و در عوامل گوناگونی از جمله اقتصادی، نهادی- کالبدی، فرهنگی و اجتماعی به توسعه مطلوب دست پیدا کنند.