در این پژوهش چگونگی برجسته سازی در زبان طنز از دیدگاه شعرشناسی لیچ والگوی نشانه شناسی شعر سجودی با نگاهی به کاریکلماتورهای پرویز شاپور بررسی شده است. شیوه کار به این صورت بود که ابتدا الگوی شعرشناسی لیچ در کاریکلماتورها به کار بسته شد تا وجود هنجارگریزی یا عدم وجود آن مشخص شود. پس از آن در مواردی که هنجارگریزی معنایی مشاهده شد، الگوی نشانه شناسی شعر سجودی به کار گرفته شد تا به بررسی جزئی تری دست بزنیم. یافته ها حاکی از آن است که هنجارگریزی عاملی بسیار موثر در خلق زبان طنز کاریکلماتورها است؛ 97 %) از موارد دیگر بود. / چرا که مواردی که در اثر هنجارگریزی ساخته شده اند، بسیار بیشتر ( 39 مطابق با الگوی لیچ، نمونه های ساخته شده در اثر هنجارگریزی معنایی نسبت به دیگر انواع 97 % ) را به خود اختصاص داده است. / هنجارگریزی، درصد بسیار بالا و معناداری ( 99 بنابر الگوی سجودی، از میان دو عامل تجریدگرایی و تجسم گرایی، تجسم گرایی با درصد بسیار بالا و 98 %) نسبت به تجریدگرایی عامل ساخت بسیاری از کاریکلماتورها بود. شایان ذکر است / معناداری ( 63 نگارنده در این بررسی با مواردی خاص مواجه شد که با دو عامل تجریدگرایی و تجسم گرایی قابل توجیه نبودند که نام "کمیت گرایی" و "شمایل انگاری" به این موارد اختصاص داده شد. از میان 27 %) به ترتیب بیش از / 39 %) و جسم پنداری ( 8 / زیر مجموعه های تجسم گرایی، انسان پنداری ( 58 دیگر موارد در خلق کاریکلماتورها موثر بوده اند. محقق با توجه به یافته های تحقیق بر این عقیده است برجسته سازی زبان طنز همانند زبان شعر با گریز از هنجارها صورت می گیرد. در این میان هنجارگریزی معنایی نقش اصلی را به عهده دارد.