پیشبرد یادگیری زمان و نمود دستوری در زبان فارسی توسط فارسی آموزان خارجی موضوع اصلی این پژوهش است. مقوله زمان و نمود در عبارت های فعلی بر اساس دیدگاه کامری و تطبیق آن در زبان فارسی در این پژوهش بررسی شده است. دو گروه مورد نظر در بخش تجربی پژوهش، آزمودنی های گروه ساختاری و گروه ارتباطی هستند. آزمودنی ها از بین فارسی آموزان سطح میانی دو در مرکز بین المللی آموزش زبان فارسی دانشگاه تهران (موسسه دهخدا) انتخاب شدند. تعداد هر گروه 40 نفر است. هر دو گروه در دو پیش آزمون زمان و نمود دستوری شرکت کردند. در مرحله بعد به گروه ساختاری بر اساس روش ساختاری آموزش زبان، زمان ها آموزش داده شد و به گروه ارتباطی نیز با توجه به طرح درس های ارتباطی که توسط نگارنده تهیه و تدوین شده بود زمان و نمود فارسی آموزش داده شد. در بخش تحلیل داده ها میانگین نمرات گروه ها در پس آزمون زمان و پس آزمون نمود به طور مجزا با استفاده از آزمون تی مستقل مقایسه شد. آمار توصیفی و ضریب اعتبار آزمون ها نیز محاسبه شد. سپس میانگین نمرات هر یک از گروه ها در پیش آزمون و پس آزمون زمان و نمود به طور مجزا با استفاده از آزمون تی وابسته تحلیل شد و آمار توصیفی و ضریب اعتبار آزمون مربوط به هر یک ارائه شد. نتایج تحلیل ها نشان می دهد که گروه ارتباطی پیشرفت معنی داری در درک و کاربرد درست زمان و نمود دستوری نسبت به گروه ساختاری داشت. تفاوت آماری معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون زمان ها و نمود دستوری گروه ساختاری ملاحظه نشد این در حالی است که تفاوت آماری معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون هر یک از آزمون های گروه ارتباطی دیده شد. به عبارت دیگر طرح درس هایی که نگارنده بر اساس طرح درس ارتباطی تالیف و تهیه کرده بود، موجب پیشرفت چشمگیر گروه ارتباطی در درک و کاربرد درست زمان و نمود دستوری شد.