ارزیابی درونی گروه های آموزشی به عنوان اولین گام از فرآیند اعتبارسنجی آموزش عالی مطرح می باشد.در این نوع ارزیابی که بر مبنای تعامل و همفکری اعضای هیأت علمی صورت می پذیرد، اعضاء به بررسی نقاط قوت و ضعف گروه آموزشی خود – برمبنای مولفه ها و ملاک های تعیین شده – وترسیم راهکارهایی جهت بهبود روند فعالیت های گروه می پردازند. بیش از یک دهه از آغاز ارزیابی درونی در گروه های آموزشی کشور می گذرد و ضرورت دارد که میزان تحقق اهداف این طرح، با گذشت زمان مورد بررسی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تحقق اهداف عالی ارزیابی درونی در گروه های مجری به نگرش سنجی از اعضای هیأت علمی پرداخته است، لذا از لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی وبر مبنای گردآوری داده ها، توصیفی – پیمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل اعضای هیأت علمی گروه های آموزشی دانشگاه های دولتی شهر تهران است که بیش از یک سال ازاجرای طرح ارزیابی درونی را پشت سر گذارده اند. گروه های علوم تربیتی به عنوان نمونه هدفمند از این جامعه انتخاب گردیدند که شامل 10 گروه می باشند. ابزار مورد استفاده نیز پرسشنامه محقق ساخته است که پایایی آن از طریق پیش آزمون و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ 92/0=a محاسبه شده است. نتایج حاصله نشان داده است که از منظر اعضای هیأت علمی گروه های منتخب، ارزیابی درونی به میزان کمی به اهداف خود دست یافته و درصد کمی از پیشنهادات و مصوبات انتهای طرح در گروه به اجرا در آمده است. هم چنین عوامل "اطلاع رسانی ناکافی، وجود مشغله های کاری فراوان، عدم توجه به نتایج ارزیابی و پیشنهادات اصلاحی انتهای فرایند و عدم وجود انگیزه کافی جهت خودارزیابی" به عنوان مهمترین موانع تحقق اهداف ارزیابی درونی از نظر اعضاءعنوان شده است.برخی راهکارهای افزایش اثربخشی طرح ارزیابی درونی از دیدگاه پاسخ دهندگان، نیزدر این پژوهش مطرح گردیده است.