چکیده: سلمان ساوجی از قصیده سرایان بزرگ قرن هشتم هجری است.او را خاتم قصیده سرایان پیش از دوره ی بازگشت ادبی می دانند.وی طبق ویژگی بارز سبک عراقی که استفاده ی وافر از صنایع بدیعی و بیانی می باشد از اکثر آرایه های لفظی و معنوی در شعر خود استفاده کرده است.برترین ویژگی شعری اش زیبایی آفرینی با این صنایع است.این رساله در دو فصل بدیع و بیان با نگاهی آماری تدوین شده است.هر یک از آرایه ها تعریف،تبیین و بررسی شده و شواهدی از قصاید شاعر را دارا هستند.شعر سلمان شعری مصنوع است؛ در این میان بعضی از آرایه ها کمتر و برخی بسیار به کار رفته اند. در پایان رساله پیوستی مشتمل بر کلی هی شواهد شعری موجود هر آرایه آمده است.